We krijgen bij de gemeentelijke fusie nu eindelijk de Boskoopse wind er onder. Regeren gaat in tijden van crisis vooral over zuinig zijn. Zuinig besturen is in Boskoop al vijftien jaar geleden uitgevonden en onze fusiepartners maken inmiddels royaal gebruik van onze kennis en kunde op dat terrein. Het is dan ook vreemd dat dit jaar Boskoop de belasting verhoogt en cadeautjes gaat uitdelen.
Onze buren doen het beter. Alphen heeft een sluitende begroting en houdt de lasten voor de burgers gelijk. De Boskoopse VVD-fractie is verbaasd dat gidsgemeente Boskoop de begroting sluit met een belastingverhoging. Het gaat slechts om een tientje per gezin per jaar, maar dan toch.
De VVD heeft nog geprobeerd om die lastenverzwaring tegen te houden, maar de meerderheid van de raad koos ervoor het toch te doen. We sturen het college er niet om naar huis, want met dat tientje per gezin leveren we Boskoop netjes af in de fusie, terwijl aan de andere kant van de N11 nog een jaar lang hard moet worden gewerkt om dat te bereiken. Dat is ook iets waard.
Door die lastenverzwaring valt het voorstel van de raadscommissie “Boskoop Ent” om de Boskopers iets “leuks” na te laten bij mij verkeerd. Cadeautjes uitdelen is altijd leuk, maar wie eerst de belasting een tientje verhoogt om daarna een cadeau van een tientje te geven, geeft een sigaar uit eigen doos. Daarnaast vraagt de fractie van de VVD zich af of de uitgifte van een “Compact Disk” (dat is een geluiddrager uit de vorige eeuw)wel aansluit bij de behoefte van de Boskopers. De gemeenteraad van Alphen besloot geen ijsbaanexploitant te zijn; Boskoop hoeft van de VVD geen platenbaas te worden.
Er zit veel muziek in de Boskoopse samenleving. De grondgedachte van de commissie Boskoop Ent is goed. Dat is te combineren tot een beter voorstel. Het hoeft niet alleen popmuziek te zijn, maar kan ook best andere Boskoopse geluiden laten horen. Het kan aansluiting zoeken bij evenementen als ‘Flora Live!”, die in het Flora Theater worden georganiseerd en waar veel Boskopers enthousiast aan deelnemen, zonder dat er gemeenschapsgeld aan wordt besteed.
Volgens de VVD kunt u prima zelf bepalen welke geluiddrager u opzet om uw favoriete muziek te horen. De overheid geeft uw geld slechts uit voor zaken die in het algemeen belang zijn en die u zelf niet kunt regelen. Met die inzet zullen we in de volgende raadsvergadering de raad proberen te overtuigen dat we waardig afscheid van Boskoop nemen, met op de achtergrond de tonen van het boskoopse volkslied.
woensdag 28 november 2012
maandag 26 november 2012
Toespraak over de hoofden van Brussel
De meest liberale oplossing voor veel uitdagingen waar onze maatschappij voor staat is een zo snel mogelijke federalisering van Europa. Het verbaast me dan ook zeer dat veel, zich liberaal noemende, opiniemakers zich zo sterk afzetten tegen de gedachte dat de staat der Nederlanden bevoegdheden aan Europa overdraagt. Wat mij betreft zoveel mogelijk, en zo snel mogelijk.
De denkfout die veel toeschouwers van dit Griekse theater maken is dat de oorzaak van alle problemen die we nu hebben worden veroorzaakt door de Europese unie. Niets is minder waar: Alle problemen die we nu ervaren worden veroorzaakt door de leiders van onze natiestaten. De constructie van de EU waar de leiders in Maastricht voor kozen was een ratjetoe van achterlijk provincialisme, nationalisme en de angst voor de behoudende kiezers in het land van herkomst.
De Luxemburgse premier Juncker verwoordde het in één zin: “Ik heb in één dag een perfecte Europese unie op papier gezet, alles wat ik mis is 28 dappere regeringsleiders.” Hij slaat daarmee de spijker op zijn kop. De Europese regeringsleiders buitelen over elkaar heen in hun lokale onbenul en gebrek aan een duurzame visie op onze samenleving. Elke tweedejaarsstudent economie leert dat het avondland in de toekomst vermorzeld gaat worden tussen de opkomende economieën, maar Mark Rutte, Francois Hollande, David Cameron, etc. verkeren nog in de ontkennende fase en poneren op steeds hogere toon hun gebrek aan visie.
De oplossing voor dit nationale probleem (we hebben inmiddels vastgesteld dat Europa zelf het probleem niet is) klinkt eenvoudiger dan het is: Wanneer in de meerderheid van alle Europese landen visionaire regeringsleiders worden benoemd gaan we de goede kant op. Mensen die bereid zijn de kleinburgerlijkheid van hun achterban te negeren en op te trekken naar die mooie toekomst. Ter voorbereiding op die fase stel ik voor dat we een Europees strafhof voor disfunctionerende regeringen instellen, zodat de ergste wantoestanden in Griekenland, Italië en binnenkort Frankrijk publiekelijk aan de kaak kunnen worden gesteld. Een goede regering leeft in constante angst voor de rechtstaat, dus dat schept vast een kader.
Wanneer we die dappere regeringsleiders benoemd hebben (Beschouw dit ook maar als een oproep aan de zittende leiders om eens leiderschap te tonen) wordt hun eerste taak om een Europese bank in te stellen die de begrotingen van de landen rigoureus mag afkeuren. Het tweede wat ze moeten doen is het Europarlement met normale parlementaire bevoegdheden uit rusten, in plaats van het excuusgezelschap wat het nu is. Vervolgens stoppen ze het zinloos rondpompen van geld en daarna leveren ze Europa af bij de burgers om de eerste vrije Europese verkiezingen te organiseren. Wij kiezen dan een parlement dat een regering kiest en die regering houdt zich bezig met alle dingen waarvan het buitenland niet snapt dat dat niet allang collectief geregeld is. Denk daarbij aan defensie en buitenlands beleid.
Er is zelfs een bonus voor liberalen: In dat federale Europa komen we weer iets dichter in de buurt van de liberale staat. Een samenleving met een kleine overheid die zich zo min mogelijk bemoeit met de burger. Een samenleving die zich onderscheid door een duidelijke focus op de competenties per regio, zonder bang te zijn voor de buren.
Staan de staten in een federaal Europa soevereiniteit af? Natuurlijk, en dat is maar goed ook. Het voorkomt dat nationale overheden een potje van hun begroting maken. In de huidige situatie hebben burgers uit Nederland geen enkele invloed op het wanbeleid in andere Euro-landen. In een federale staat kies je het parlement dat de waakhond benoemd.
Dus kom op, Mark, François en anderen! Stap over jezelf heen en bereid de toekomst van Europa voor! Bijkomend voordeel is dat jullie niet meer hoeven te liegen over het Griekse geld (dat we toch nooit meer terug zien) of misplaatst stoer met getrokken pistool naar Brussel op te trekken. Een federaal Europa geeft jullie de kans om eindelijk eens echt iets voor je burgers te betekenen!
De denkfout die veel toeschouwers van dit Griekse theater maken is dat de oorzaak van alle problemen die we nu hebben worden veroorzaakt door de Europese unie. Niets is minder waar: Alle problemen die we nu ervaren worden veroorzaakt door de leiders van onze natiestaten. De constructie van de EU waar de leiders in Maastricht voor kozen was een ratjetoe van achterlijk provincialisme, nationalisme en de angst voor de behoudende kiezers in het land van herkomst.
De Luxemburgse premier Juncker verwoordde het in één zin: “Ik heb in één dag een perfecte Europese unie op papier gezet, alles wat ik mis is 28 dappere regeringsleiders.” Hij slaat daarmee de spijker op zijn kop. De Europese regeringsleiders buitelen over elkaar heen in hun lokale onbenul en gebrek aan een duurzame visie op onze samenleving. Elke tweedejaarsstudent economie leert dat het avondland in de toekomst vermorzeld gaat worden tussen de opkomende economieën, maar Mark Rutte, Francois Hollande, David Cameron, etc. verkeren nog in de ontkennende fase en poneren op steeds hogere toon hun gebrek aan visie.
De oplossing voor dit nationale probleem (we hebben inmiddels vastgesteld dat Europa zelf het probleem niet is) klinkt eenvoudiger dan het is: Wanneer in de meerderheid van alle Europese landen visionaire regeringsleiders worden benoemd gaan we de goede kant op. Mensen die bereid zijn de kleinburgerlijkheid van hun achterban te negeren en op te trekken naar die mooie toekomst. Ter voorbereiding op die fase stel ik voor dat we een Europees strafhof voor disfunctionerende regeringen instellen, zodat de ergste wantoestanden in Griekenland, Italië en binnenkort Frankrijk publiekelijk aan de kaak kunnen worden gesteld. Een goede regering leeft in constante angst voor de rechtstaat, dus dat schept vast een kader.
Wanneer we die dappere regeringsleiders benoemd hebben (Beschouw dit ook maar als een oproep aan de zittende leiders om eens leiderschap te tonen) wordt hun eerste taak om een Europese bank in te stellen die de begrotingen van de landen rigoureus mag afkeuren. Het tweede wat ze moeten doen is het Europarlement met normale parlementaire bevoegdheden uit rusten, in plaats van het excuusgezelschap wat het nu is. Vervolgens stoppen ze het zinloos rondpompen van geld en daarna leveren ze Europa af bij de burgers om de eerste vrije Europese verkiezingen te organiseren. Wij kiezen dan een parlement dat een regering kiest en die regering houdt zich bezig met alle dingen waarvan het buitenland niet snapt dat dat niet allang collectief geregeld is. Denk daarbij aan defensie en buitenlands beleid.
Er is zelfs een bonus voor liberalen: In dat federale Europa komen we weer iets dichter in de buurt van de liberale staat. Een samenleving met een kleine overheid die zich zo min mogelijk bemoeit met de burger. Een samenleving die zich onderscheid door een duidelijke focus op de competenties per regio, zonder bang te zijn voor de buren.
Staan de staten in een federaal Europa soevereiniteit af? Natuurlijk, en dat is maar goed ook. Het voorkomt dat nationale overheden een potje van hun begroting maken. In de huidige situatie hebben burgers uit Nederland geen enkele invloed op het wanbeleid in andere Euro-landen. In een federale staat kies je het parlement dat de waakhond benoemd.
Dus kom op, Mark, François en anderen! Stap over jezelf heen en bereid de toekomst van Europa voor! Bijkomend voordeel is dat jullie niet meer hoeven te liegen over het Griekse geld (dat we toch nooit meer terug zien) of misplaatst stoer met getrokken pistool naar Brussel op te trekken. Een federaal Europa geeft jullie de kans om eindelijk eens echt iets voor je burgers te betekenen!
zaterdag 24 november 2012
Stedelijk museum naar Alphen
Carolien Gehrels mag wat mij betreft achter het veel te dure behang van het stedelijk museum worden geplakt. Wederom bevestigt een socialistische wethouder het beeld dat het doordrammen van maakbaarheidsidealen een linkse hobby is. Ik ben niet kinderachtig. Ik kan begrijpen dat de verbouwing van het Stedelijk ruim twee keer meer kost dan begroot, want in Amsterdam blijft niets binnen het beschikbare budget. Wat me niet aanstaat aan de houding van de wethouder is dat ze geen enkele keer het woord “sorry” over haar lippen kreeg.
"Sorry voor de grote inschattingsfout die dit bestuur 15 jaar geleden maakte en waardoor de stad nu met een veel te duur museum zit.” De rekening ligt bij de Amsterdammers en de verbouwing gaat de geschiedenisboekjes in als het zoveelste voorbeeld dat “goed omgaan met geld van een ander” niet in het competentieprofiel van de gemiddelde wethouder past. Hoe de gemeente 125 miljoen euro heeft kunnen opmaken aan een nieuwe entree (want in de nieuwbouw hangt bijna geen schilderij.) is alleszins verbijsterend. Voor dat geld bouwen we in Alphen aan den Rijn anderhalf gemeentehuis; in Amsterdam komen ze niet verder dan een roltrappenhuis dat aan de voorgevel van het oude gebouw is gehangen.
Ook in Alphen heeft het bestuur moeite met “sorry” zeggen over een ambitieus project waar straks ook anderhalf gemeentehuis op wordt afgeschreven. De nieuwe plannen voor de Lage Zijde zijn een dappere poging om te redden wat er te redden is. Naast alle vragen waar nog antwoord op moet komen is het in elk geval de minst verliesgevende manier om Alphen voor een terugval in de donkere middeleeuwen te behoeden. Het Thorbeckeplein lijkt inmiddels meer op het Tahirplein dan op een ordentelijk winkelgebied.
Gelukkig heb ik over de financieringsconstructie niets te zeggen. Dat ik me afvraag of de Alphense samenleving behoefte heeft aan uw cultuurhuis en een parkeergarage is evenmin van belang, maar àls je er voor kiest om het gebied te ontwikkelen en àls je uw cultuurhuis wilt bouwen lijkt het nieuwe plan een nette manier om de kosten voor de samenleving zoveel mogelijk te beperken. Het is niet het beste plan, maar waarschijnlijk het minst slechte.
Er ontbreekt nog één ding: Een welgemeend excuus aan de belastingbetaler voor de wijze waarop dit besluit tot stand kwam. Daarmee ontlast u uw opvolgers. De volgende generatie bestuurders kan gewoon zeggen dat ùw college zo dapper was om de verantwoordelijkheid te nemen voor de fouten van hun voorgangers en de tering naar de nering zetten. Ik nodig het college van Alphen uit om ruiterlijk toe te geven dat het proces geen schoonheidsprijs verdient en er inmiddels veel gemeenschapsgeld is verdampt. Als u daarnaast ook besluit dat uw cultuurhuis niet wordt ontworpen door Mels Crouwel voorkomt u dat, na de badkuip voor Amsterdam, Alphen een koude douche krijgt voor een ongelukkig raadsbesluit van jaren geleden.
"Sorry voor de grote inschattingsfout die dit bestuur 15 jaar geleden maakte en waardoor de stad nu met een veel te duur museum zit.” De rekening ligt bij de Amsterdammers en de verbouwing gaat de geschiedenisboekjes in als het zoveelste voorbeeld dat “goed omgaan met geld van een ander” niet in het competentieprofiel van de gemiddelde wethouder past. Hoe de gemeente 125 miljoen euro heeft kunnen opmaken aan een nieuwe entree (want in de nieuwbouw hangt bijna geen schilderij.) is alleszins verbijsterend. Voor dat geld bouwen we in Alphen aan den Rijn anderhalf gemeentehuis; in Amsterdam komen ze niet verder dan een roltrappenhuis dat aan de voorgevel van het oude gebouw is gehangen.
Ook in Alphen heeft het bestuur moeite met “sorry” zeggen over een ambitieus project waar straks ook anderhalf gemeentehuis op wordt afgeschreven. De nieuwe plannen voor de Lage Zijde zijn een dappere poging om te redden wat er te redden is. Naast alle vragen waar nog antwoord op moet komen is het in elk geval de minst verliesgevende manier om Alphen voor een terugval in de donkere middeleeuwen te behoeden. Het Thorbeckeplein lijkt inmiddels meer op het Tahirplein dan op een ordentelijk winkelgebied.
Gelukkig heb ik over de financieringsconstructie niets te zeggen. Dat ik me afvraag of de Alphense samenleving behoefte heeft aan uw cultuurhuis en een parkeergarage is evenmin van belang, maar àls je er voor kiest om het gebied te ontwikkelen en àls je uw cultuurhuis wilt bouwen lijkt het nieuwe plan een nette manier om de kosten voor de samenleving zoveel mogelijk te beperken. Het is niet het beste plan, maar waarschijnlijk het minst slechte.
Er ontbreekt nog één ding: Een welgemeend excuus aan de belastingbetaler voor de wijze waarop dit besluit tot stand kwam. Daarmee ontlast u uw opvolgers. De volgende generatie bestuurders kan gewoon zeggen dat ùw college zo dapper was om de verantwoordelijkheid te nemen voor de fouten van hun voorgangers en de tering naar de nering zetten. Ik nodig het college van Alphen uit om ruiterlijk toe te geven dat het proces geen schoonheidsprijs verdient en er inmiddels veel gemeenschapsgeld is verdampt. Als u daarnaast ook besluit dat uw cultuurhuis niet wordt ontworpen door Mels Crouwel voorkomt u dat, na de badkuip voor Amsterdam, Alphen een koude douche krijgt voor een ongelukkig raadsbesluit van jaren geleden.
woensdag 21 november 2012
Meedoen en vertrouwen
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard, zeker in de politiek. Kennelijk is het beschamen van vertrouwen zo erg ingrijpend dat we daar heftig op reageren. Vertrouwen kent dan ook een groot aantal verschijningsvormen: Je kunt erop vertrouwen dat iemand het zo goed regelt dat je er geen last van hebt, je kunt erop vertrouwen dat je wordt betrokken en er zijn zelfs mensen waarbij je er op kunt vertrouwen dat ze je vertrouwen gaan beschamen.
Daarnaast bieden resultaten uit het verleden bij vertrouwen wèl garanties voor de toekomst. Zelfs als wat krom is weer wordt rechtgepraat of met de mantel der besturende liefde wordt bedekt blijft er altijd een onaangenaam gevoel hangen. Ook valt op dat bestuurders en politici die weleens een kunststukje hebben uitgehaald waar de samenleving niet beter van werd elkaar gijzelen in een verstikkende omarming. Ze zijn medeplichtig geworden en kunnen elkaar niet meer loslaten.
Gezond wantrouwen in machthebbers is een bekend liberaal uitgangspunt. De samenleving heeft wel behoefte aan enige ordening, maar graag zo weinig mogelijk en het liefst door een niet machtsbeluste overheid. Om die overheid te controleren kiezen we volksvertegenwoordigers. Liberalen worstelen dan nog wel met de vraag hoe het komt dat maar al te vaak deze controlerende instanties zich zó aangetrokken voelen tot macht dat ze plaatsvervangend voor die macht optreden.
Er zijn politiek partijen die dat proberen op te lossen door maximale termijnen te stellen aan vertegenwoordigende functies. Hoe goed bedoeld ook; daar kom je niet mee weg. De belangstelling voor (lokale) politiek is zo gering dat de meeste partijen al blij zijn dat er überhaupt iemand een baantje als raadslid of wethouder willen aannemen. En als ze er eenmaal zitten: Er zijn gevallen bekend van raadsleden en bestuurders die zo aan het pluche gehecht zijn dat ze er niet voor schromen om van kiesvereniging te wisselen om hun pluche te waarborgen.
Dat probleem van die zetelklevende bestuurders en parlementariërs wordt vanzelf opgelost als kiezers in beweging komen en zich aansluiten bij een politieke partij. Kiesverenigingen waarbinnen goed wordt gedebatteerd over de praktische vertaling van hun principes bieden een goede voedingsbodem voor talent.
Eind 2013 en begin 2014 zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. De politieke partijen gaan nu hun programma’s maken en talenten scouten. Doe uw samenleving een plezier: Sluit u aan bij de kiesvereniging naar uw keuze en denk mee over dat verkiezingsprogramma. Misschien kunt u zelfs wat tijd missen om uw kennis en kunde in te zetten in een vertegenwoordigende functie, want meedoen is inderdaad net zo belangrijk als winnen.
Daarnaast bieden resultaten uit het verleden bij vertrouwen wèl garanties voor de toekomst. Zelfs als wat krom is weer wordt rechtgepraat of met de mantel der besturende liefde wordt bedekt blijft er altijd een onaangenaam gevoel hangen. Ook valt op dat bestuurders en politici die weleens een kunststukje hebben uitgehaald waar de samenleving niet beter van werd elkaar gijzelen in een verstikkende omarming. Ze zijn medeplichtig geworden en kunnen elkaar niet meer loslaten.
Gezond wantrouwen in machthebbers is een bekend liberaal uitgangspunt. De samenleving heeft wel behoefte aan enige ordening, maar graag zo weinig mogelijk en het liefst door een niet machtsbeluste overheid. Om die overheid te controleren kiezen we volksvertegenwoordigers. Liberalen worstelen dan nog wel met de vraag hoe het komt dat maar al te vaak deze controlerende instanties zich zó aangetrokken voelen tot macht dat ze plaatsvervangend voor die macht optreden.
Er zijn politiek partijen die dat proberen op te lossen door maximale termijnen te stellen aan vertegenwoordigende functies. Hoe goed bedoeld ook; daar kom je niet mee weg. De belangstelling voor (lokale) politiek is zo gering dat de meeste partijen al blij zijn dat er überhaupt iemand een baantje als raadslid of wethouder willen aannemen. En als ze er eenmaal zitten: Er zijn gevallen bekend van raadsleden en bestuurders die zo aan het pluche gehecht zijn dat ze er niet voor schromen om van kiesvereniging te wisselen om hun pluche te waarborgen.
Dat probleem van die zetelklevende bestuurders en parlementariërs wordt vanzelf opgelost als kiezers in beweging komen en zich aansluiten bij een politieke partij. Kiesverenigingen waarbinnen goed wordt gedebatteerd over de praktische vertaling van hun principes bieden een goede voedingsbodem voor talent.
Eind 2013 en begin 2014 zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. De politieke partijen gaan nu hun programma’s maken en talenten scouten. Doe uw samenleving een plezier: Sluit u aan bij de kiesvereniging naar uw keuze en denk mee over dat verkiezingsprogramma. Misschien kunt u zelfs wat tijd missen om uw kennis en kunde in te zetten in een vertegenwoordigende functie, want meedoen is inderdaad net zo belangrijk als winnen.
zaterdag 10 november 2012
Alphen aan den Rijn gaat de goede kant op
De werktitel van deze column was: “De bewoners van Alphen aan den Rijn komen langzaam los van het gemeenteinfuus”, maar laat ik eens kiezen voor een aardige introductie. We hebben tenslotte besloten elkaar opbouwende feedback te geven dus begin ik met een compliment.
De Alphense gemeenteraad pakt de noodzakelijke bezuinigingen aan om een aantal maatregelen te nemen. Raadsleden die zeggen dat Alphen van groeigemeente in een beheergemeente verandert slaan de spijker op zijn kop. De gemeentebelastingen gaan wel omhoog, maar de raad heeft besloten om de begroting in 2014 op orde te hebben. Daarbij kiest ze er voor om de rekening niet bij de burger neer te leggen, maar te snijden in de gemeentelijke organisatie en de kaasschaaf over de subsidies te halen.
De Alphense samenleving lag de afgelopen decennia aan het overheidsinfuus. Veel wat in het dorp werd georganiseerd kreeg een royale subsidie met bijbehorende overheidsbemoeienis. Daardoor werd de vraag of er wel behoefte was aan een initiatief verdrongen door een overstelpend aanbod aan “leuke ideetjes”. Boze tongen beweren dat een “vriendje op het stadhuis” voldoende was om het volgende feestje te organiseren. Uitvoeringsorganen werden een doel op zichzelf en trokken steeds meer taken naar zich toe. Ze namen een steeds grotere hap uit de ruif die met geld van de Alphense burgers gevuld wordt. Sind vorig jaar stopt de gemeente er minder in. Het dwingt allen tot een gezonde heroriëntatie.
Er zijn in onze nieuwe gemeente al een aantal goede voorbeelden. Wie wil zien hoe je je met weinig overheidsbemoeienis staande houdt moet eens gaan kijken bij de Stichting Max. U kunt ook langs bij het Boskoopse en Rijnwoudse verenigingsleven. Wie ziet hoe in Boskoop zonder een cent subsidie jaarlijks een Luilaktoernooi met 1500 deelnemers en 5000 toeschouwers wordt georganiseerd, wordt enthousiast van de kracht van het eigen initiatief van burgers. En dat zonder dat er één jongerenwerker, combinatiefunctionaris of buurtregisseur zichzelf belangrijk komt maken.
Het opent perspectieven voor de nieuwe gemeente, want nu de Alphense samenleving los komt van het overheidsinfuus gloort er een gezonde toekomst waarin de overheid burgers faciliteert in plaats van betuttelt: Een gemeente waar ondernemers die een ijsbaan willen dat gewoon zelf betalen en waar projectontwikkelaars met privaat kapitaal winkelcentra neerzetten is veel gezonder dan een gemeente waar alle burgers noodgedwongen meebetalen aan leuke dingen voor een selecte groep.
De Alphense gemeenteraad pakt de noodzakelijke bezuinigingen aan om een aantal maatregelen te nemen. Raadsleden die zeggen dat Alphen van groeigemeente in een beheergemeente verandert slaan de spijker op zijn kop. De gemeentebelastingen gaan wel omhoog, maar de raad heeft besloten om de begroting in 2014 op orde te hebben. Daarbij kiest ze er voor om de rekening niet bij de burger neer te leggen, maar te snijden in de gemeentelijke organisatie en de kaasschaaf over de subsidies te halen.
De Alphense samenleving lag de afgelopen decennia aan het overheidsinfuus. Veel wat in het dorp werd georganiseerd kreeg een royale subsidie met bijbehorende overheidsbemoeienis. Daardoor werd de vraag of er wel behoefte was aan een initiatief verdrongen door een overstelpend aanbod aan “leuke ideetjes”. Boze tongen beweren dat een “vriendje op het stadhuis” voldoende was om het volgende feestje te organiseren. Uitvoeringsorganen werden een doel op zichzelf en trokken steeds meer taken naar zich toe. Ze namen een steeds grotere hap uit de ruif die met geld van de Alphense burgers gevuld wordt. Sind vorig jaar stopt de gemeente er minder in. Het dwingt allen tot een gezonde heroriëntatie.
Er zijn in onze nieuwe gemeente al een aantal goede voorbeelden. Wie wil zien hoe je je met weinig overheidsbemoeienis staande houdt moet eens gaan kijken bij de Stichting Max. U kunt ook langs bij het Boskoopse en Rijnwoudse verenigingsleven. Wie ziet hoe in Boskoop zonder een cent subsidie jaarlijks een Luilaktoernooi met 1500 deelnemers en 5000 toeschouwers wordt georganiseerd, wordt enthousiast van de kracht van het eigen initiatief van burgers. En dat zonder dat er één jongerenwerker, combinatiefunctionaris of buurtregisseur zichzelf belangrijk komt maken.
Het opent perspectieven voor de nieuwe gemeente, want nu de Alphense samenleving los komt van het overheidsinfuus gloort er een gezonde toekomst waarin de overheid burgers faciliteert in plaats van betuttelt: Een gemeente waar ondernemers die een ijsbaan willen dat gewoon zelf betalen en waar projectontwikkelaars met privaat kapitaal winkelcentra neerzetten is veel gezonder dan een gemeente waar alle burgers noodgedwongen meebetalen aan leuke dingen voor een selecte groep.
woensdag 7 november 2012
Beste Benk,
Ik ben eruit! Gelukkig maar, want van het gehannes binnen de Nederlandse politiek kan een mens slapeloze nachten krijgen. Ik begrijp het dilemma van de Partij dat je Mark en Stef niet als dank voor het winnen van een verkiezing bij het grof vuil kan zetten. Daarom heb ik creatief nagedacht over een oplossing waar iedereen blij mee kan zijn.
Het is de tweede regeerperiode met onze club als grootste partij en de derde keer dat we een akkoord sluiten waar we de liberale beginselen uit handen geven. Rutte1, Kunduz en Rutte2 doen vermoeden dat de Partij briljante campagnes voert en desastreus onderhandelt. Hoe groter de Partij, hoe minder liberaal het beleid.
De oplossing om Stef te belonen voor drie mislukte onderhandelingen met een leeg ministerschap lijkt wel goed (want daardoor weet je zeker dat hij daarna de politiek verlaat) maar geeft ons een slechte reputatie in Europa. Hoe kan je nu in een ordentelijk land een minister van Wonen zonder verblijfplaats hebben die woont in een kartonnen doos op het Binnenhof? Daar zal in Londen, Parijs en Berlijn met een minachtend lachje op worden gereageerd.
Neen, de oplossing voor alle problemen is om gewoon terug te keren naar het uitgangspunt dat onze politiek leider voorzitter is van de Tweede Kamerfractie. Dat is de ideale plaats voor Mark. Hij kan met zijn onverbeterbare optimisme en zijn goede liberale inborst de verbinding maken tussen de standpunten van de fractie en het kiezersvolk. Met Mark als fractievoorzitter groeit de Partij misschien wel naar 76 zetels!
Benk, ik heb heimwee. Heimwee naar de tijd dat de Partij niet de grootste partij van Nederland was, maar wel de meest invloedrijke. Heimwee naar de tijd dat we elkaar niet steeds moesten vertellen dat we een idee en debatpartij zijn, maar het gewoon waren. Ik heb heimwee naar een toekomst waarin ons land zo liberaal wordt dat een liberale partij overbodig is.
Het is de tweede regeerperiode met onze club als grootste partij en de derde keer dat we een akkoord sluiten waar we de liberale beginselen uit handen geven. Rutte1, Kunduz en Rutte2 doen vermoeden dat de Partij briljante campagnes voert en desastreus onderhandelt. Hoe groter de Partij, hoe minder liberaal het beleid.
De oplossing om Stef te belonen voor drie mislukte onderhandelingen met een leeg ministerschap lijkt wel goed (want daardoor weet je zeker dat hij daarna de politiek verlaat) maar geeft ons een slechte reputatie in Europa. Hoe kan je nu in een ordentelijk land een minister van Wonen zonder verblijfplaats hebben die woont in een kartonnen doos op het Binnenhof? Daar zal in Londen, Parijs en Berlijn met een minachtend lachje op worden gereageerd.
Neen, de oplossing voor alle problemen is om gewoon terug te keren naar het uitgangspunt dat onze politiek leider voorzitter is van de Tweede Kamerfractie. Dat is de ideale plaats voor Mark. Hij kan met zijn onverbeterbare optimisme en zijn goede liberale inborst de verbinding maken tussen de standpunten van de fractie en het kiezersvolk. Met Mark als fractievoorzitter groeit de Partij misschien wel naar 76 zetels!
Benk, ik heb heimwee. Heimwee naar de tijd dat de Partij niet de grootste partij van Nederland was, maar wel de meest invloedrijke. Heimwee naar de tijd dat we elkaar niet steeds moesten vertellen dat we een idee en debatpartij zijn, maar het gewoon waren. Ik heb heimwee naar een toekomst waarin ons land zo liberaal wordt dat een liberale partij overbodig is.
Overpeinzingen van een kamerlid
Het regende zo hard dat hij op het korte stukje van de auto naar de voordeur zijn pak verpestte. Dat kon er ook nog wel bij na zo’n rot avond. Hij had de hele terugweg naar huis naar zijn ruitenwissers zitten kijken in een pikdonkere nacht. De hele tijd speelde door zijn hoofd de vraag “Waar is het verkeerd gegaan?”
Ging het verkeerd in dat troosteloze zaaltje, waar de aanwezigen zich niet in het gelid lieten krijgen? De opdracht die hij had was een eenvoudige: Maak ruimte, zodat mensen hun gal een uurtje kunnen spuwen en zorg ervoor dat ze zich daarna schikken in hun lot. Het zou voor hem gesneden koek moeten zijn. Vaak gedaan, nooit een probleem.
Het pakte anders uit. Hij trof een troep getergde leeuwen. Hij probeerde zich eruit te redden door toe te geven dat het verhaal niet goed was geweest, maar de bezoekers lieten zich niet vermurwen: Wat verkeerd is blijft verkeerd, zelfs als je het goed communiceert. De sfeer werd zo pertinent dat hij bijna had toegegeven dat ze echt een verkeerd besluit hadden genomen.
Was het misschien vòòr die avond fout gegaan? Bij voorbeeld op het moment dat hij door de chef werd gebeld met de mededeling dat de onderhandelingen geslaagd waren en hij er alleen nog maar even een handtekening onder hoefde te zetten. Hij is een altijd bedachtzame kerel, die de ruimte neemt voor zijn afwegingen, maar nu tekende hij zonder nadenken. Achteraf vond hij dat vreemd, zeker toen de pleuris uitbrak en de uitwerking van het akkoord in volle hevigheid tot hem doordrong.
Gedeelde smart is halve smart. Ook zijn collega’s hadden zich laten verrassen en tekenden het voorgelegde onderhandelingsresultaat. De enkeling die een kritische vraag stelde werd door de chef weggelachen met de opmerking “dat we hier zijn voor de hoofdlijnen en niet voor de twee cijfers achter de komma”. Wie daarna nog wat sputterde werd door zijn loopjongen met een vilein lachje verder in de hoek gedreven.
In de dagen die daarop volgden leek het van kwaad tot erger te worden. Na de publicatie van het akkoord buitelde het journaille over elkaar heen. Tot overmaat van ramp begonnen de loopjongens van de chef berichten de wereld in te sturen die de ellende alleen maar verergerden en riep de chef zelf in het openbaar dat hij de gewraakte maatregel “niet had hoeven nemen.” Uiteindelijk was de rebbellerende meute van vanavond de voorlopige apotheose van de gevreesde volksopstand.
Hij liep naar de keuken, hing zijn verfrommelde colbertje naast zijn even verfrommelde ego en schonk zichzelf een glas whisky in. “Morgen,” dacht hij, “Morgen loop ik bij de chef langs en zeg hem dat we ons vergist hebben. We breken het contract open en beginnen opnieuw.”
Ging het verkeerd in dat troosteloze zaaltje, waar de aanwezigen zich niet in het gelid lieten krijgen? De opdracht die hij had was een eenvoudige: Maak ruimte, zodat mensen hun gal een uurtje kunnen spuwen en zorg ervoor dat ze zich daarna schikken in hun lot. Het zou voor hem gesneden koek moeten zijn. Vaak gedaan, nooit een probleem.
Het pakte anders uit. Hij trof een troep getergde leeuwen. Hij probeerde zich eruit te redden door toe te geven dat het verhaal niet goed was geweest, maar de bezoekers lieten zich niet vermurwen: Wat verkeerd is blijft verkeerd, zelfs als je het goed communiceert. De sfeer werd zo pertinent dat hij bijna had toegegeven dat ze echt een verkeerd besluit hadden genomen.
Was het misschien vòòr die avond fout gegaan? Bij voorbeeld op het moment dat hij door de chef werd gebeld met de mededeling dat de onderhandelingen geslaagd waren en hij er alleen nog maar even een handtekening onder hoefde te zetten. Hij is een altijd bedachtzame kerel, die de ruimte neemt voor zijn afwegingen, maar nu tekende hij zonder nadenken. Achteraf vond hij dat vreemd, zeker toen de pleuris uitbrak en de uitwerking van het akkoord in volle hevigheid tot hem doordrong.
Gedeelde smart is halve smart. Ook zijn collega’s hadden zich laten verrassen en tekenden het voorgelegde onderhandelingsresultaat. De enkeling die een kritische vraag stelde werd door de chef weggelachen met de opmerking “dat we hier zijn voor de hoofdlijnen en niet voor de twee cijfers achter de komma”. Wie daarna nog wat sputterde werd door zijn loopjongen met een vilein lachje verder in de hoek gedreven.
In de dagen die daarop volgden leek het van kwaad tot erger te worden. Na de publicatie van het akkoord buitelde het journaille over elkaar heen. Tot overmaat van ramp begonnen de loopjongens van de chef berichten de wereld in te sturen die de ellende alleen maar verergerden en riep de chef zelf in het openbaar dat hij de gewraakte maatregel “niet had hoeven nemen.” Uiteindelijk was de rebbellerende meute van vanavond de voorlopige apotheose van de gevreesde volksopstand.
Hij liep naar de keuken, hing zijn verfrommelde colbertje naast zijn even verfrommelde ego en schonk zichzelf een glas whisky in. “Morgen,” dacht hij, “Morgen loop ik bij de chef langs en zeg hem dat we ons vergist hebben. We breken het contract open en beginnen opnieuw.”
zondag 4 november 2012
Spekman en de dood van het socialisme
Bron: Algemeen dagblad
Het is niet moeilijk om een hekel te hebben aan Hans Spekman. Hij is een ongemanierde hork, een gestold overblijfsel van de maakbare samenleving uit de jaren 70, met standpunten die ontleent zijn aan de versimpelde vertaling van ‘Das Kapital’ ten bate van de les Maatschappijleer van de troosteloze scholengemeenschap waar de kleine Hans zijn vorming kreeg.
Spekman heeft het tot voorzitter van de Partij van de Arbeid weten te schoppen. Dat is, voor een partij die langzamerhand liberaliseert met moderne roergangers, een slimme zet. Want het werkelijke hart van de PvdA bestaat nog altijd uit gestaalde kaders, die elkaar met gebalde vuisten de Internationale toezingen. Het kader van de PvdA bestaat uit mensen als Spekman die er achter komen dat ze de verkeerde afslag hebben genomen toen ze dachten dat de oprecht Socialistische SP voor hen onvoldoende baantjes opleveren of de Diederikken die eigenlijk lid van D66 hadden willen zijn. Zelfs de echte VVD-er van de partij, Wouter Bos, kwam er te laat achter dat hij in de verkeerde club was geland.
We zijn van hetzelfde bouwjaar, Hans en ik. We hebben samen gezien hoe onze samenleving zich ontwikkelde tot een megalomaan arbeidersparadijs waar niet alleen ieder arbeider een auto kreeg, maar ook twee buitenlandse vakanties per jaar, een 36-urige werkweek en een (tot volgend jaar) waardevast pensioen. Een samenleving waar we zagen dat het gepamper van de Spekmannen uit de jaren ‘80 niet leidde tot integratie van nieuwe Nederlanders, maar tot Gettovorming en segregatie.
We hebben dezelfde herkomst. Ook mijn grootvader was lid van de S.D.A.P. en zelfs kaderlid van de vakbond. Mijn opa die, toen ambtenaren werden verplicht voor de arbeitseinzats naar Duitsland te gaan de plek van een collega innam met de woorden: “Jij moet hier blijven om voor je gezin te zorgen.” Toen ik, het moet rond 1980 zijn geweest, een interview met Willem Drees mocht afnemen, heb ik hem gevraagd om één van zijn boeken voor mijn grootvader te signeren. Als man van weinig woorden nam hij het aan en legde hij het naast zijn stoel. Na zijn dood kreeg ik het terug van mijn grootmoeder, die vertelde dat hij het wel eens opensloeg, maar nooit verder dan de inleiding met de handgeschreven tekst van Vadertje Drees zelf.
Mijn opa overleed kort na de val van de Berlijnse muur. Het mislukte socialistische experiment van de USSR was hem al lang een doorn in het oog. Het socialisme was bedacht om de arbeiders te bevrijden, niet om ze te knechten onder een dictatoriaal bewind. Mijn opa, die Markx wel goed had begrepen, wist dat er nooit een socialistische heilstaat kon komen, maar dat het socialisme de liberale staat voorbereidt. Op zijn begrafenis speelden we “morgenrood”, als afronding van een vol en voltooid leven.
Hans, het is 2012. Wij werken aan de toekomst van Nederland. Het staat je vrij om te blijven hangen in het verleden. Val ons er alleen niet mee lastig en blijf met je lompe handen af van het socialistische erfgoed van mijn grootvader af!
Het is niet moeilijk om een hekel te hebben aan Hans Spekman. Hij is een ongemanierde hork, een gestold overblijfsel van de maakbare samenleving uit de jaren 70, met standpunten die ontleent zijn aan de versimpelde vertaling van ‘Das Kapital’ ten bate van de les Maatschappijleer van de troosteloze scholengemeenschap waar de kleine Hans zijn vorming kreeg.
Spekman heeft het tot voorzitter van de Partij van de Arbeid weten te schoppen. Dat is, voor een partij die langzamerhand liberaliseert met moderne roergangers, een slimme zet. Want het werkelijke hart van de PvdA bestaat nog altijd uit gestaalde kaders, die elkaar met gebalde vuisten de Internationale toezingen. Het kader van de PvdA bestaat uit mensen als Spekman die er achter komen dat ze de verkeerde afslag hebben genomen toen ze dachten dat de oprecht Socialistische SP voor hen onvoldoende baantjes opleveren of de Diederikken die eigenlijk lid van D66 hadden willen zijn. Zelfs de echte VVD-er van de partij, Wouter Bos, kwam er te laat achter dat hij in de verkeerde club was geland.
We zijn van hetzelfde bouwjaar, Hans en ik. We hebben samen gezien hoe onze samenleving zich ontwikkelde tot een megalomaan arbeidersparadijs waar niet alleen ieder arbeider een auto kreeg, maar ook twee buitenlandse vakanties per jaar, een 36-urige werkweek en een (tot volgend jaar) waardevast pensioen. Een samenleving waar we zagen dat het gepamper van de Spekmannen uit de jaren ‘80 niet leidde tot integratie van nieuwe Nederlanders, maar tot Gettovorming en segregatie.
We hebben dezelfde herkomst. Ook mijn grootvader was lid van de S.D.A.P. en zelfs kaderlid van de vakbond. Mijn opa die, toen ambtenaren werden verplicht voor de arbeitseinzats naar Duitsland te gaan de plek van een collega innam met de woorden: “Jij moet hier blijven om voor je gezin te zorgen.” Toen ik, het moet rond 1980 zijn geweest, een interview met Willem Drees mocht afnemen, heb ik hem gevraagd om één van zijn boeken voor mijn grootvader te signeren. Als man van weinig woorden nam hij het aan en legde hij het naast zijn stoel. Na zijn dood kreeg ik het terug van mijn grootmoeder, die vertelde dat hij het wel eens opensloeg, maar nooit verder dan de inleiding met de handgeschreven tekst van Vadertje Drees zelf.
Mijn opa overleed kort na de val van de Berlijnse muur. Het mislukte socialistische experiment van de USSR was hem al lang een doorn in het oog. Het socialisme was bedacht om de arbeiders te bevrijden, niet om ze te knechten onder een dictatoriaal bewind. Mijn opa, die Markx wel goed had begrepen, wist dat er nooit een socialistische heilstaat kon komen, maar dat het socialisme de liberale staat voorbereidt. Op zijn begrafenis speelden we “morgenrood”, als afronding van een vol en voltooid leven.
Hans, het is 2012. Wij werken aan de toekomst van Nederland. Het staat je vrij om te blijven hangen in het verleden. Val ons er alleen niet mee lastig en blijf met je lompe handen af van het socialistische erfgoed van mijn grootvader af!
Abonneren op:
Posts (Atom)