Toch geen Nieuwe Politiek

Mr. Donner is benoemd tot vice-fractievoorzitter van de Raad van State en dat is niet van tevoren afgesproken. Dat is hetzelfde als de mededeling dat de inval in Irak was bedoeld om de productie van chemische wapens te stoppen, het leger niets wist van de massaslachting in Szebrenica en dat Sinterklaas bestaat.


Rookgordijn

Een minpuntje voor Premier Mark, die toch steeds zijn best doet om de indruk te wekken dat regeren niet een geheimzinnig vak is. Hij was net lekker onderweg om de politiek een fris gezicht te geven en de weg te plaveien voor een modernere bestuurscultuur. Nu voegt hij zich naar de mores van de oude politiek, en dat zonder enige aanleiding. Het interesseert me namelijk helemaal niet hoe de voorzitter van de Raad van State wordt benoemd als je het maar wel kunt uitleggen. Je verbergen achter een rookgordijn van vertrouwelijk solliciteren past niet.


Wereldgeschiedenis

Dat de onderkoning van Nederland niet transparant wordt benoemd is niet erg. Het is één van die rollen binnen het bestel die moeten worden ingevuld. Het levert de desbetreffende functionaris een aardige aantekening op zijn c.v. en bijbehorende emolumenten op. De Raad van State is een adviesorgaan en rechtspreker waarvan geen enkele uitspraak de wereldgeschiedenis zal gaan halen.


Werkloze bestuurders

Het is pas sinds een paar decennia dat de politiek (naast het verzorgen van nuttige dingen als straatverlichting en wijkagenten)  bedoeld is als baantjesmachine. Was je vroeger na een kamerlidmaatschap of openbare bestuursfunctie opgebruikt en zat je jaren werkloos op de bank, nu is het een opmaat naar een directeurschap van een multinational of, als je echt nergens meer terecht kan, het voorzitterschap van de één of andere ambtelijke organisatie. 


Het zwakke vlees

Donner ligt terecht onder vuur. hij is niet de eerste minister die midden in een politieke crisis zijn baan verruilt voor een erebaan. Politici, die bij elke gelegenheid roepen dat ze daar zitten voor het landsbelang en niet voor de vervulling van hun eigen ambitie, vallen in die situatie genadeloos door de mand. Het vlees van Donner, die erfelijk belast is met de hang naar belangrijke juridische posities, was zwakker dan zijn moraal.


Bekijk het maar!

Ik wil niets te vertellen hebben over wie de voorzitter van de Raad van State wordt. U verdeelt uw baantjes maar lekker zelf en zolang uw vazallen geen schade aanrichten vind ik het al lang best. Ik wil wel een eerlijk antwoord horen als journalisten vragen waarom iemand benoemd is. Als het antwoord is dat dat in de achterkamer is afgesproken heb ik er vrede mee. Het is belangrijker dat mijn overheid nooit tegen me liegt over iets compleet triviaals. Er zijn belangrijkere geheimen te bewaren. Donner is Sinterklaas niet.

Sinterklaas op het dorp

Het hele dorp vierde sinterklaasavond in het café. Niet het hele dorp, maar iedereen die zichzelf belangrijk genoeg vond was op komen dagen. Naast Sinterklaas zouden twee notabelen aanschuiven die het publiek moesten vermaken met een aardig debat over een belangwekkend onderwerp. Daar hielden ze wel van, op het dorp: debatteren. Hoewel, als je goed keek zag je dat debatten in het dorp nooit bedoeld waren om tot een aardige oplossing van problemen te komen, maar meer om elkaar de loef af te steken.

Notabelen

Het waren warempel niet de minsten: Hereboer Herman, die het inmiddels tot raadslid had geschopt, en de succesvolle zakenman Tom Poes zouden met elkaar praten over de vraag wie in het dorp belangrijk waren. Dat moest wel wat worden, want beiden hadden het gisteravond in belangrijkheid afgelegd tegen Meneer de Burgemeester. Die had, door de baas van de plaatselijke patjepeeërskrant, waarin belangrijke mensen zich kunnen profileren door veel geld te betalen voor ronkende interviews, zich laten benoemen tot de Machtigste man van het dorp.

Inlevingsvermogen

Nog voordat de gespreksleidster de avond op stoom bracht storte Hereboer Herman zijn complete gebrek aan inlevingsvermogen over de zaal uit. Hij wilde graag een waardig publiek debat en gaf op hoge toon blijk van zijn dedain voor mensen die “zomaar wat roepen”. Het publiek weet dat het gedachtegoed van Hereboer Herman van vòòr de oorlog is, maar werd zich er pijnlijk van bewust dat dat van vòòr de 80-jarige oorlog is.

Geen eigen mening

Tom Poes, die verwoedde pogingen had gedaan om ook toe te treden tot het establishment door te pas en te onpas te solliciteren naar een openbare functie, bedacht een list. Hij plakte weleens een pamflet op de deur van het gemeentehuis en sprak wel eens met een lid van de burgerij. Daarmee onderscheidt hij zich van de andere notabelen, die de mening van de man in de straat slechts te weten kwamen via zorgvuldig georganiseerde vragenlijsten. Dat kwam wel van pas, want de raadsleden hebben, volgens Tom Poes, geen benul van de beslissingen die ze nemen en zouden veel beter beslissingen gaan nemen als ze maar eens naar hem gingen luisteren.

Belangrijke mensen

Het had een cabareteske avond kunnen worden als de andere hele belangrijke mensen van het dorp hun mond hadden gehouden. Dat lukte natuurlijk niet. De lokale draadomroep zond namelijk uit en de gedachte dat enkele tientallen bedlegerige burgers bij de volgende verkiezingen konden worden geronseld maakte de populisten-in-spee overmoedig. Al snel ging het helemaal niet meer over belangrijke meningen, maar viel iedereen over elkaar heen in meningen over allerhande onbelangrijke onderwerpen.

Knokpartij

Toen de aanwezigen inmiddels het doel van de avond uit het oog waren verloren was er geen houden meer aan. Sinterklaas probeerde nog de twee grappen te plaatsen die hij 's middags had bedacht, maar hij was kansloos. De stemming was al aardig verziekt en alles wat restte was de traditionele knokpartij waarmee elk debat in het dorp eindigde. Ik verliet de kroeg en dacht, terwijl ik mijn neus diep in mijn shawl drukte, aan een citaat van Gerrit Komrij: “Ik vind het heerlijk om op een afstandje te zitten kijken naar dingen die naar de klote gaan.”